Alhadi Adam Agabeldour is een geboren dichter, komt oorspronkelijk uit Soedan, maar woont al 9 jaar in België. Hij is altijd zeer actief geweest als mensenrechtenactivist en studeerde rechten in Libië en internationaal strafrecht in Soedan.
Hij omschrijft zichzelf als een verslaafde dichter die niet kan afkicken. Zo vertelt Alhadi dat hij vroeger door liefdesverdriet al zijn schriften in brand stak en dat hij nooit meer wou schrijven. Maar vroeg of laat is de drang om terug te schrijven weer zo hoog, een onbeschrijfelijk gevoel. Als hij schrijft, moet dit altijd spontaan gebeuren, wat hij op dat moment voelt, daar zal hij over schrijven. Dit kan overal zijn en is niet gelinkt aan een vaste plaats of tijdstip. Soms wordt hij midden in de nacht wakker en komt de creatieve geest in hem naar boven, dan begint hij te schrijven.
Alhadi is een bezige bij en heeft hierdoor een heel breed netwerk. Zo is hij bijvoorbeeld voorzitter van de vereniging ‘Afiip’, werkt samen aan het project ‘peace train’, is actief bij Pen Vlaanderen en Vooruit, doet vaak mee aan culturele activiteiten, gaat naar verschillende conferenties en lezingen,…
ALhadi kwam in contact met poezie door zijn moeder, ze schreef ook gedichten en zong bijna altijd zelfverzonnen liedjes.
Toen hij naar school ging maakte hij kennis met de teksten van Elhadi Adam, een bekende schrijver uit Soedan. Iedereen vergeleek Alhadi met deze schrijver omdat ze dezelfde naam hebben, allebei uit Soedan zijn en graag schrijven. dit was voor hem een teken dat hij een geboren artiest is.
Het schrijven van poëzie doet Alhadi niet echt om een doel te bereiken, maar hij doet dit omdat hij daar geen controle over heeft. Net zoals een vrouw die moet bevallen geen controle heeft over wanneer ze zal bevallen.
In Soedan zijn er heel veel dichters en mensen die enorm veel genieten van poëzie, alleen kan je er niet over alles schrijven. Als je kritisch bent t.o.v. bepaalde politici of het systeem daar dan is dat een reden genoeg om je in het gevangenis te gooien.
In België heb je vrijheid van meningsuiting en is er meer ruimte om over verschillende zaken te praten/schrijven, maar ook hier pas ik op met hetgeen ik zeg want niet alles wordt even hard geapprecieerd.
Alhadi schrijft over van alles en nog wat. Vaak schrijf hij ook over vrouwen, vrouwen als medemens, vrouwen als voorbeeld, seksuele mishandeling, kinderen, conflicten, conflicten, liefde, vrede, nostalgie, samenleven, racisme,… ook hier weer worden de thema’s bepaald op basis van zijn gevoel.
De manier waarop Alhadi zijn poëzie naar voor brengt doet hij luidkeels, mensen vergelijken het met zang, maar dat is het niet. Hij doet dit met heel veel ritme en gevoel en wanneer hij dit doet is zijn geest op een ander planeet. Hoe groot het publiek ook is, hij ervaart geen stress of zenuwen bij het voordragen van zijn gedichten. In de Arabische wereld is het vaak zo dat men gaat rijmen, maar hij vindt dat je jezelf daarmee als schrijver beperkt.
De grootste voorbeelden voor Alhadi zijn Mohammed Moftah Elfitory, Khalil Gibran, Nazik Al Malaika en Léopold Senghor.
Alhadi zou graag stukken van zijn poëzie willen delen met de wereld. Op een mooie manier uitleggen dat de wereld van iedereen is en iedereen van de wereld, dat er niet zoiets zou mogen bestaan als grenzen tussen landen waarin je niet zomaar binnen mag als ‘vreemde’. Ik geloof eerder in een mooie, zachte boodschap dat de wereld positief zou kunnen beïnvloeden dan in materiële zaken.
Je kan Alhadi’s werk terugvinden op het internet, magazines en op Facebook. 
Foto’s en tekst: Nesrine AL Ghazi